Üstad ve güçlü şair bir Necip Fazıl vardı,
O fikrin öz suyunu hep coşturan pınardı!
Bir Allah,birde Resul aşkından o yanardı,
Duyguları yeşertmiş kocaman bir çınardı.

Konferansında aynı duygular buluşurdu,
Ne içli,duygu yüklü yürekten konuşurdu,
Ne muhteşem hatipti,aslan gibi kükrerdi,
Azim yüklü,yürekli,cesurdu,korkusuzdu!

Konuşurken teklemez,o hatip bir insandı,
Üstad her konferansta konulara hâkimdi,
Karmaşık çok konuyu,seçer seslendirirdi,
Üstad zorluk çekmezdi,konulara hâkimdi.

Salonlar tıklım,tıklım dolup ve de taşardı,
İnsanlar duygulanır,yer yerinden oynardı,
Duygularım depreşir,gözyaşlarım taşardı,
Necip Fazıl üstattı ve muhteşem insandı!

O her zaman kalplerde,sinelerde yaşıyor,
Üstad’dan şiir okur,onu her dem anarım!
Ey şairler sultanı,sen çok yürek dağladın,
Necip Fazıl Üstadım,yokluğuna ağladım!

Üstad ve güçlü şair bir Necip Fazıl vardı,
O fikrin suyunu hep coşturan bir pınardı!
Bir Allah,birde Resul aşkından o yanardı,
Duyguları yeşertmiş kocaman bir çınardı.

NAZIM TAŞTAN