Sınırları aşmıştı çizgilerde hünerin.
Can dostum ne yaptın sen, yaktın şu içimizi.
Trabzon’un ak yüzü, inan acımız derin.
Sana selama durdu çizgiler dizi dizi.

Dünya siyasetini, kalemle hicvederken.
Şu alemi neşeyle, elemle hicvederken.
Zekice ve ustaca demiyle hicvederken.
Bazen çok düşündürdün, bazen güldürdün bizi.

Can dost Trabzon mahzun, Vatan mahzun ben mahzun.
Yüreğimize çöktü, anlatılmaz bir hüzün.
Görmeye gelecektim yemin olsun bu yazın.
Anlatacaktık yine Memleket sevgimizi.

Yalnız Trabzon değil alem Cihan ağlıyor.
Bordo mavi o sevgin, o heyecan ağlıyor.
Çizgiler öksüz kaldı, şiirler kan ağlıyor.
Özlüyor seni kalem, sohbet, makale, yazı.

Yüce Mevlam diyor ki; Yok ölümden kaçarın.
Nasıl dayanır bilmem, Miraç, Elif, Hacer’in.
Şairlere örnektir, şiir de ki becerin.
Yıllarca dizelerin, dağıttı kaygımızı.

Ölüm var ki tadacak yaşayan her Adem’de.
Karantina günlerim, şimdi sana matemde.
Sevgin hatırlanacak yaşadığım her demde.
Dinmeyecek içimde, yaşattığın bu sızı.

Kul Fikret’e demiştin; can dost vedalaşırken.
"İkimizden birisi şu dünyadan giderken.
Birimiz kahredecek deyip gitti çok erken."
Şimdi dur dinle diye, ses veriyor o mazi!

Çok üzgünüm çok, kelimeler heceler yetmez ki bu hüznü
anlatmaya...

Allah rahmet eylesin, cennet mekanın olsun
güzel insan.

Mehmet Fikret ÜNALAN
14 Nisan 2020 Saat 11.50
Karantina günlerinin en acısı
Güzelçamlı/Kuşadası