Toplum için ser olup
Bir şafak atımında
Bir gün batımında
Seni anımsarım çocuk

Erdemli dim dik başınla
Gazetelerde, kitaplarda
Okunup
Halk için duyumsanınca
Seni anımsarım çocuk

Seni anımsarım
Umutsuzlukların
Heyecana dönüştüğü yerde
Seni anımsarım çocuk

Erdemleri susku
İtaati, saygı kabul edişte!
Karşı ses verende
Seni anımsarım çocuk

Kendi korkularımdan!
Yaşıtların diskoteklerde
Berhava ederken zamanı
Seni anımsarım çocuk

Nerede bir yanlışlık olsa
Hangi olayda bir kurbanlık
Yerine cevazdır dense
Seni anımsarım çocuk

İyi niyetli ama saf diklenişin
Bir göze alınmışlığın
kararlılılğına gidişte
Seni anımsarım çocuk

Bi idrak kılınıyorsak
Eğer uykularımız kaçmadan
Dünya’da yaşamı
Yok, edecek bir olgunun
Güncelliği
Ülke gündeminde iken
Seni anımsarım çocuk

Belki oka dar değildin
Yükümüne varlığınla eğildin
Çaresizlikte umut olanda
Seni anımsarım çocuk

Çağın gereği olmayanda
Aymazlığa karşı duranda
Başkasının sorumunu duyanda
Seni anımsarım çocuk

Artık her isteyenin
Bilmiyorlar
Diye yaparken
Beyinlere oturan çakılmanda
Seni anımsarım çocuk

Bahar şartlarında
Renk renk bezenmiş
Başkalığından ötürü solmuş
Çiçek gördüğümde
Seni anımsarım çocuk

Yaşanlıkları düşünüp
Yanlışları görüşte
Böyle olmamalıydı denişte
Seni anımsarım çocuk

Toplum için ser olup
Bir şafak atımında
Bir gün batımında
Seni anımsarım çocuk

Sessizliğim ses olanda
Kıpırtısızlığım devim olanda
Gönlümce bayram olanda
Seni anımsarım çocuk

(11.05.1992)