YUSUF İLE ZÜLEYHA 


3 


(Züleyha’nın az kalsın Yusuf’u 
vuslatına ram ettiğin bildirir) 


Yusuf dahi bu güzellik karşısında 
Afalladı şaştı kaldı 
Az kalsın ram oluyordu 
Züleyha’nın arzularına 
Hayretten küçük dilini yuttu 
Yakup’un siluetini gördü 
Züleyha’nın arkasında 
Dur diyordu Yakup 
Yalnızca 
Yusuf’un işittiği bir sesle 
Yusuf bu sesi işitti 
Başka kimse işitmedi 
Yakup yoktu orda sesi vardı 
Yakup hayaliyle vardı 
Yusuf anladı uyandı gafletten 
Az kalsın büyük bir hata edecekti 
Huzur-i İlahiden kovulacaktı 
Yusuf irkildi kendine geldi 
Korkarım dedi korkarım ben 
Beni yaratan Allah’tan 
Karşı gelmekten 
Onun emirlerine 
Ben güvenmem nefsime 
Hiçbir zaman asla 
Kötülüğü emreder çünkü nefs 
Bütün kötülüklerin başı 
Tezkiye etmem nefsimi ben 
Çıkarmam asla temize 
Yusuf dedi 
Ben yediğim ekmeğe 
İhanet etmem asla 
Aziz benim babam 
Yahut babam yerinde atam 
Beni satın aldı korudu 
Besledi büyüttü 
Sarayına kabul etti 
Bana emanet etti 
Harim-i namusunu 
Bu onun namusu iffetini 
Zayi etmem asla ettirmem 
Kimseye de çiğnetmem 
Değil kendim çiğnemek 
Benim işim gücüm 
Onun sağlığına dua 
Etmek ve şükretmek Allah’a 
Kardeşlerim beni 
Dövüp atmışken kuyuya 
Satmışlarken üç paraya üç pula 
O satın aldı beni esirciden 
Üstün bir bahaya 
Ben velinimetime 
İhanet etmem asla 
Ettirmem hiç kimseye 

Yusuf geri döndü aniden 
Açıldı kilitli kapılar kendiliğinden 
Bu Yakup’un mucizesiydi 
Yusuf’a peygamberlik 
Gelmediydi henüz 
Ve Züleyha koştu peşinden 
Yırtıverdi arkasından gömleğini 
Yusuf’un gömleği ikinci kez 
Olay oluyordu 
Büyük olaylara 
Bayrak oluyordu bu gömlek 
Annem ben küçükken 
Hep o ilahiyi söylüyordu ağlayarak 
Hala kulaklarımda 
Çınlıyor çınlayacak 
‘Yusuf’un gömleğini 
Akan ettiler ettiler 
Kurtlar yedi deyü 
Bühtan ettiler ettiler’ 
Ben de diyorum ki 
Yusuf’un gömleğini yırttı Züleyha 
Bununla yetinmedi etti iftira iftira 
05.04.05 (21.45) 
Ahmet KEMAL