Elveda sözü ilmeğini takar boynuna
Son busenin nefesi dolaşırken teninde
Uzaklaştığı her adımda hançer saplanır bedene
Alevlenmeye başlamıştır hasret ateşi yüreğinde
Ayrılık ölümden beter gelir böylesine sevene
O anın sahnesi hep yaşar gözlerinde
Anlamını yitirmiştir artık her şey
Odaklanılan tek düşünce elini ayağını bağlar
Ayrılığı yazarken kalem
Şair ağlar, şiir ağlar.

Kuytu limana demirlemiştir yalnızlık
Yüreklerin üşüdüğü gecelerde
Gözyaşları mürekkep olur
Dökülür kağıtlara en karanlık hecelerde
Akrep oynamaz yerinden
En büyük vurgunu yemiştir yelkovan
Ay bile siner ağlar bulutların arasında
Eşlik eder ona gökteki bütün yıldızlar
Yalnızlığı yazarken kalem
Şair ağlar, şiir ağlar

Alır koynuna en acı duyguları
Firari uykularda sabahlarken gözler
Güneşin ilk ışıklarıyla çiy tanelerini görür
Süzülür yanaklardan çimlere düşerler
En acıklı kelimeler dökülür dizelere
Biçare gönülden sızar kağıtlara
Öper hayalini bitmez sevdasının
Durgun bir noktaya takılınca bakışlar
Çaresizliği yazarken kalem
Şair ağlar şiir ağlar

Güneş batarken akşamın kızıllığında
Pusu kurar uykusuz gecelere
Artık hasret çağlar yüreklerde
Mahzunlaşır bir çocuk gibi
Her ayrılık şarkısının nakaratı
Beynine çakılır bir mıh gibi
Mırıldanır iki dudak arası
Sevdiğinin hayali titrer düşlerinde
Acımasız bir korla yüreğini dağlar
Hasreti yazarken kalem
Şair ağlar şiir ağlar

Zehra ATASOY