Hayatımı değerli kılan anneme-babama, derin bir sevgi ve sonsuz bir saygıyla…

Geceleri yoksuluz
Sabahları çok daha yoksul…
Annem öğretmişti;
“el etek açmayalım…/ ve muhtaç olmayalım namerde” diye
Dört kardeş -saçlarımızda güneş, gözlerimizde deniz-
Acımızı dörde böler
Yokluğu ve yoksulluğumuzu eşitçe pay ederdik aramızda…

Babam; İstanbul’u mesken tutan
-Yakışıklı-hovarda- kabadayı-
Kendi âleminde dünyalar kurup yıkan
Ve boşlukta kaybolan sesler ve yıldızlar kadar uzak
Ve fakat bir kavuşma anı kadar sıcak ve yakın olan…
Babam; her gece İstanbul’dan dalımızda açan bir çiçek gibi
Uzatıp uzatıp dudaklarını
Uykumuzda bizi hiç uyandırmadan öpen…
Annem; yalnız bir serçe
Yuvasına çalı çırpı toplayıp duran
Telaşlı, ürkek, yorgun…
Ve fakat iş başa düştüğünde delicesine cesur
Kanatlarının altında dört mavi serçe kuşu
Dilinde tutuklu bir ses ve sesinde yarasına bastırdığı içli şarkılar
“yârim İstanbul’u mesken mi tuttun aman
Gördün güzelleri beni unuttun aman…”

Yoksuluz…
En çok da siyah fakir ekmeği/ biraz da mısır
Tarlada lahana en karasından -sofrada milli yemeğimiz olan-
Bolca kelem, bolca pırasa -hiç de haz etmediğim-
Biraz domates, sarımsak, biraz da yeşil soğan
Kahramanımız turşu -bol soğanla kavrulup imdadımıza koşan-
Çayımıza katık bir parça kuru peynir
Azıcık zeytin -tembih edilmiş, tek ısırıkta asla yutulmayacak olan-
Biraz yoğurt, biraz ayran
Rüyalarda muz, çikolata…/ bir lokma kuzu, bir gıdım dana eti
Birde şarkıları/ bir de türküleri/ birde şiirleri
Ve bütün kederlerini ve bütün dertlerini dünyanın
Az da olsa gülmeyi ve biraz da sevinmeyi
Annem öğretmişti;
“el etek açmayalım…/ ve muhtaç olmayalım namerde ” diye
Beşe bölüp pay ederdik aramızda
Annem + bir kız kardeş + üç erkek kardeş = beş
Ve…/ Beş + Babam = altı eder;
Babam İstanbul’dan dönüp de gelirse eğer…

Çocuk yıllarım ve Mart 2020