böylemi olacaktık İstanbul
böylemi yalnızlığa mahkûm olacaktık
parklarında gezmek
ormanlarında piknik yapmak bile yasak
şimdi Sultan Ahmet meydanında
güvercinlere kim yem atacak
kim Eminönü de
keyifle balık ekmeğin tadına varacak
Bebek de kim çay içecek
adım atsak
adımlarımız sayılacak


bir zamanlar ne kadar samimiydik seninle
değil mi ?
Bostancıdan binip gemiye
Kınalı adaya gitmiştik
ta tepeye yaya yürümüştük
orada ki pınardan
avucumuzla birde su içmiştik
ormanda kuş cıvıltılarına eşlik edip
sonra sahile inip
bir güzelde yüzmüştük


ah İstanbul ah
sonunda sensizliğe istemesek de
katlanmak vardı
sesini duymamak
kokunu hissetmemek vardı
en kötüsü
eline dokunamamak
gözlerine bakamamak vardı
şimdi ne var ne yok diyenlere
hicranım var
a hu zarım var
hasretim var diyorum
meğerse onu ne çok seviyormuşum da
bilmiyordum