Bir Numara Büyük Gözyaşı

elimdeki taşı fırlatmayı ne çok isterdim
yada Arap gibi ayakkabımla alnının çatından vurmayı
azda olsa yüreğim soğusun diye
suriye olsun mısır olsun filistin olsun
ırak olsun, arakan olsun ne fark eder ki

içimi acıtan çocuk olup da aç afrika’da
isterdim ki sömürgeciyi kravatıyla yargılamayı

ağlamanın kolaylığından zor değil yaşamalık savaşı
kansız da, kafa kırmadan da kızabiliriz dünyaya
içimize dökülen ağrı hep bilindik yanlarımızdan gelse de
saklamayalım gelin gözyaşlarımızı faş edelim
yolunmadan tarayalım saçları aynalarda

çocuklar ölürse anneler ağlar, anne ağlarsa yürek kanar
keşke görmesek çocukların ağladığını babalarına

söz geçirip içimizdeki savaşa erken uyanalım
şehirler kuralım kalp ülkelerimizde vakit varken
yasaksızından meyveler büyütelim yarına
güvercin sürülerini kaldıralım umutsuz gözlerden
olmadı, şapkalar çıkaralım özgürlüklere

karda üşüyen ağaçlar gibi değiliz
inanın tutsak da değiliz çaresizliklere
çareler ki içimizde, içimizde çareler..

İlkay Coşkun
17.04.2014

Şiir Vakti Dergisi
Yaz 2017, Sayı 11