Dasitanı ı Aşk 1 Bir Plak Koydular


Bir plak koydular 
İçini oydular 
Gecenin 
Bir bilmecenin 
Kalktılar aşkla 
Baktılar aşkla 
Yaktılar ah yaktılar 

Berraktılar 
Aktı 
aktı 
aktılar 

Ve bir dev ansızın 
Dolaşıp ev ev 
Almıştı eline bir kandil 

Yakmıştı alev alev 

Çaldı 
bir kapı 
Tuttu satrapı 

Trakkk 
Açıldı kapı 
Yeni bir kurbandı o 
Aldı onu sırtlandı o 
Götürdü yedi 
Hımm ne hoş 
ne tatlı dedi 
Sanki bir kuş kanatlı 
dedi 
Ve yutkunarak baktı 

Gözlerinde alevler çaktı 
Gökyüzünde bir şimşek 
Gökyüzü denli derin 

Ne ilk ne son kurbandı 
Uçuveren bir an herhangi bir andı 
Herhangi bir kurbandı 
Eski mi eski bir handı 
Şimdi kül oldu yandı 

Ve dev homurdandı 
Garip sesler çıkararak 
Bin yıllık uykusundan uyandı 

İlk uyuyan o 
En son uyunandı o 
Dev buraya nasıl ulaştı 
İşler Arap saçına döndü karıştı 
Eni boyu beş metre on karıştı 
Ve birden ansızın yani aynaya baktı o 
Bir tokat çaktı o 
Kendi kendine 
Dalaştı o 
Savaştı o 
Kendi kendiyle 
Âşıklar kaçıştı / devi görünce 
Kurkuyla yarıştılar 
Neden sonra yarıştılar 
Baktılar bir hayaldi o 
Gördüler hayal meyaldi o




Dasitanı Aşk 4

BİR HİKÂYE-İ AŞK 

4 

Aşk sayrılığının 
Güzellik iksiriyim 
Hüsnü yar etmedim aşka 

Çevirdim bir dolap ki ne dolap 

Başka bambaşka 
Olsaydım onun yerinde ben 
Olabilseydim keşke 

Aşkın bela diyarında mihnet kalesinde mahpusluğunun hikâyesidir: 

Aşk yaşamıştı bela diyarında 
Doğar doğmaz açmıştı gözünü bu dünyada 
Kurtulamamıştı bir gün olsun başı bela vü mihnetten 
Zavallı büyüdü yalnız/ 
Sabretti durdu yalnız 
Göğüs gerdi karşı koydu 
Gün geldi yıkıldı kaldı 
Gün geldi yeniden koyuldum işe 
Girmişti bu kez zorlu bir işe 

Aşkın düş görmesini beyan eder: 

Alevden şimşekler çakarak gözlerinde 
Beklemekteydi beklemekten 

Canı çıkmıştı yorulmuştu 
Sırt üstü kurulmuştu 
Attı bacaklarını suya 
Yattı derin bir uykuya 
Aşk heybesi omzunda ine çıka 
Yağmur kar dolu tipi. Bata çıka 
Batak düz toprak dağ taş 

Yürü git arkadaş yürü git 
Diye diye 
Kendi kendine bir bu diyardan 
Kaçmak hevesiyle. Bir de 
Ne olursa olsun artık diye 
Bir merak saikiyle gidiyordu bela vadisinde 
Başına geleceklerden haberi yoktu 
Bir an ne oldu nasıl oldu 
Bir duman bir duman bir duman 
Kapladı 
ortalığı 
Tam kente gireceği zaman

Ahmet Kemal