A.

Vurgun yemiş baharlar gibiyim şimdi…
Sensizliğin şafağında kırağı çalmış duygularımı
Doğunun ve doğrunun yalnızlığında arıyorum yitik arzularımı
Geceden kalma bir ayaz üşütüyor iliklerimi
Nerde üzerime kanat geren şefkatli ellerin?
Ve lâl ü ebkem, tılsımlı, tatlı dillerin…

Cim’in göbeğinde uyuyan nokta gibi
Sar benliğine gizli kalmış aşikârımı
Süveydanın tutsaklığında nurunu sal gözbebeklerinden
Yalnızlığın kuytusunda sığmaz atlaslara hayallerim
Ellerin, toprak kokan o nasırlı ellerin…
Kabrin şafağında berzahın ne kadar sürer ki senin?

Yağmurların yıkadığı saçların hâlâ kınalı mıdır?
Yalnızlığın, bitaplığın hükmü geçer mi?
Gönül ateşlerinde sürüklerim mumdan gemilerimi
Endülüs’te bırakırım suya düşen uzun gölgeni
Dalgakıran, liman olur fırtınalara karşı yüreğin
Okşar arzuların enginliğinde diken diken dikleşen saçlarımı
O sevdalı, o narin, o pamuk ellerin…

Ellerimde yeşerir suya sevdalı mor menekşeler
Kapında beklemekten kurur kana ve cana hasret damarlarım
Çöllerdeki seraptır avutan ve ağrıtan hayallerin
Ektiğin dua bahçelerinden rızıklanırım hâlâ…
Gördüklerim masal değil belki heyulâ…

N.

Sevgin heybemdeki azığımdı anne!...
Yüreğimden akan gözyaşlarıyla suladım kır çiçeklerini
Geçmişin müsveddesi durur ceplerimde
Buz tutmuş geleceğe dair umutlarım
Nefti şafaklarda unuttum yalnızlığımı
Kuytularda aradım toprağa karışan silik gölgeni
Gözyaşımla bereketlendi kırkikindi yağmurları…

Dağınık saçlarımı düzelten ellerin nerde?
Ya ak alınların değdiği naftalın kokan işlemeli seccadelerin!...
Nerde en müşfik sığınağım olan bereketli duaların?
Aynalarda kalmış buğulu tebessümlerin…
Bir şafak vakti gurubun hüznünü içerim ellerinden
Erguvan renkli bakışların asılı kalır gözbebeklerimde

Sular raks ederken gece ayışığında
Gözyaşımla sularım yetim fesleğenleri
Acının çığlığı seker taş duvarlardan geri…
Ben buradaysam, anne söyle, söyle anne ya sen nerdesin?

Çoktandır bahar uğramıyor bizim semte.
Yürek dağlarımda tipi dinmiyor
Uzaklarda şimdi ferahfeza besteler
Yürek göğümde yağmura dönüşüyor
Salıncaklarda sallarken belli belirsiz hayalini
Parklarda arıyorum çocukluğumun gölgesini

N.

Yüreğimi zemheriler üşütüyor gece ayazlarında
Senin sımsıcak hayaline sarılıp ısınıyorum
Gülümseyişini sığınak yapıyorum karanlık gecelerin fırtınalarına
Kirpiklerimden süzülen suyla yıkıyorum yanaklarımı
Artık buz gibi sokak taşları emziriyor yetim benliğimi
Gönül dağlarımın tepesinde arz-ı endam ediyor hayalin
Büyüttüğün dünyanın altında eziliyor yetim hissiyatım
Ay sularda ıslanırken, saçların dolanıyor uykularıma
Baharı kokluyorum değdiğin gönül bahçelerinde
Yürek denizlerimin kıyılarına değiyor müşfik dalgaların
Karanlığın aydınlığı kucakladığı demlerde
Tek tek düşüyor sevgi bayrağıyla müzeyyen kalelerim
Uzaklardan yankılanan ninniler bölüyor uykularımı
Salkım salkım umutlar asılıyor gönlün viran bağlarında

Şimdi çok uzaklardan yankılanır sesin
Kalbinin varoşlarında bir çocuk ağlar
Seccaden, tesbihin ve duaların başucumda bekler sabahı
Nefretler sevgi duvarının yüzüne çarpar
Mushafındaki parmak izlerin delil olur imanına

E.

Güldestemde kurumuş gül yaprakları
Anne şiirlerinin üzerine hüzünlü bir buse kondurur
Bir salânın yalnızlığında kaybolur düşlerim
Sabır sofralarının tükenmez azığıydın anne!
Sultandın sen gönül mülküne, varisi yoktu tahtının…
Kör talihini döverdin sabır örsünde…
Heybende huzur taşırdın nedamet gecelerine
Ölümsüzlüğe kanatlandığın gün dünya daha bir tükendi gözümde
Yağmurla geldin, tipiyle akıp gittin göğümüzden
Yıldızları da götürdün beraberinde
Vahdet gülzarında ayrık otlarını bir bir ayırdın, yoldun
Dağıttın efkârımı kalbinin kırsalına…
Suskunluğumuza dil, gül bahçelerinde iri gül oldun…

M.NİHAT MALKOÇ