Yalan doluydu gözleri,
Saçlarının dibinde yalanlar gizliydi.
Zehirli bir çiçek gibi
Günah dökülürdü mâsum bakışlarından,
Kalbinde, şeytanlar bir günah müziğine tempo tutardı,
Yalan kokardı solukları.

Kolları,
Düşlerini sarardı boynumda,
Parmakları,
Göğsümde yarım kalmış emellerini arardı.
Aldatışından sevinçli, gülerdi gözleri
Dudaklarıma uzanırken dudakları.

Kâkülü,
Çocukluğundan değil,
Bizans’ın meşhur bir kadınından kalma
Ve boşuna çekik değildi gözleri.
Bir dişi kedi gibi yatarken kucağımda
Omzumda pek masum sayılmazdı tırnakları.

Birgün, sakin bakışları gerginleşti,
Alt-üst oldu o masum yüz;
Ardındaki günah yüküne
İsyan etmişti gözkapakları.

O, simsiyah kalbinin altın boyası döküldü;
Aç bir sırtlan gibi, önüne gelene saldırabilirdi
Fakat, korkmuş bir kedi gibi, ardına bakamadı.
Nefretim, zehir edecekti İstanbul’u ona;
...............
Sessiz kaldı Aksaray sokakları...

(1962)
Ünal Beşkese