Yıllardır el sürmedim yarin gönül teline.
Kırılır belki diye, sabrettim ve de sustum.
Ne de dokunabildim ellerimle eline,
Hala kor yüreğimle ben hep köşeye pustum

İçin için ağladım yaş akmadı dideden.
Kadehler doldu taştı, sızdı gönül bâdeden.
Zamana gücüm yetmez, ömür gider vadeden;
Yandı ciğerim yandı , ben hep kadere küstüm.

Yürekteki duygular, gün geçtikçe dolaştı.
Omuzlar yana dūştū, gönül kabardı taştı.
İman eden bu yürek, tüm zorlukları aştı;
Derin acılarımı, ben hep bağrıma bastım.

Bir nefes kadar yakın, birleşemeyen uçlar.
O yangın ki derinden aklı sorgular, suçlar.
Duada ellerimiz, kapanmıyor avuçlar;
Sığındım sonsuzluğa , yürek sesimi kestim.

Ruh üflemiş yaradan, aynadaki resmime
Gönül gözüm şahittir, kainatın cismine.
Tüm renkler ve çizgiler, huşu eder ismine.
Geçip koca dağları,ben hep düzlüğe estim.

Aktı bir şiir daha, şairin kaleminden.
İnce ince damladı, yüreğin son deminden.
Ayna olup yansıyan, sır dolu siteminden;
Dudaklarda tebessüm , gönüllerde bir sestim

Selma Çanakçıoğlu
25 Nisan 2017