*O gündü,
Acıların kahıra
Gülümsemenin daha büyük
Ama alemet-i fakira sözlerine vedaya.

İnsan anlamalı,
Üzülmenin ne kadar,
İyi bir şey olduğunu.
O yastığın altında benim gazetem.

O gazetenin altında da,
Benim köşe yazım vardı.
Siz sannediyor musunuz?
Bunu kıza veya evlilik çağı gelmiş,
Bekar bir bayana yazdığımı.
Siz bilir misiniz?
Benim en sevdiğim insanın,
Kim olduğunu?
Benim annennemdi.
6 sene oldu tam.

O günden sonra hep bir tarafım eksik,
Çünkü kerpiçten yapılmış toprak evi vardı,
Dünyanın bütün saraylarında bedel.
Çünkü ailedeki herkes göçüp giden annenneme ağlardı.

Dedem kızıyordu gelmiyorlar diye.
Kavga ettikleri yoktu dedem annenemin.
Evlatları yoktu.
Bide üst düzey konuma gelmiş.

Gelenlerden bazıları onları,
Küçümser gözle bakarak,
Sende onlar gibi olacaksın
Gelme buralara diye kızardı.

Sesimi çıkarmaz ne derlerse
Yapardım.
Annennem bunları bana anlatırdı.
Sadece namaz kıldığım için.

Sonra dedemde başladı.
Annennem terlerdi başlardı,
Bizim teyzeler sosyete ağzıyla
Ağlatırlardı.

Ben gider dizinin yanına,
Kara lastikli günleri unutmuşlar derdim.
Dedemi de ağlatırlardı.
Ben dedeme ve annenneme kimsenin kötü bir söz söylediğini duymadım.

Mustafa Uysal
Araştırmacı-Yazar
09/02/2020