Bir kadın,
Ve bir adam;
Buluştular mor ışıklı bir gecede.
Birlikte yarattılar kocaman bir aşkı.
Dev bir yüreği vardı adamın.
Kadınınsa ufacık ve yufkaydı
Eza ve cefa görmemiş yüreği.
Çabuk yoruldu kadın!...
Anlayamadı,
Çözemedi,
Taşıyamadı dev adamın dev aşkını.

Hep buluşalım,
Seyahate gidelim dedi.
Kah ilgi,
Kah hediye bekledi;
Belki de para pul...

Veremedi dev adam hiç birini.
Bitirmek istedi kadın!
Buldu basit bir bahane.
Yıktı inşaa ettikleri büyük aşkı!

Bitirdiğini sandı kadın.
Rahatladı!
Gevşedi!
Huzur buldu!
Bitmedi ama
Dev adamın dev yüreğindeki dev aşk.
Küllendi sadece,
Bulut oldu,
Örttü semaları, gökleri...
Sürüklendi oraya buraya,
Dalga dalga dolaştı.
Şekilden şekile döndü;
Bazen yılana, çıyana,
Bazen korkutucu canavarlara benzedi
Dev adamın dev aşkı göklerde.
Sonra sert bir rüzgar esti;
Dağıldı,
Görünmez oldu,
Ve bitti nihayet!...
Çok üzüldü dev adam,
Yıkıldı!
Mutsuz oldu!

Huzur bulduğunu sandı
Minnacık yürekli kadın.
Yıllar sonra baktı semaya,
Balkonun paslı demir korkuluklarına yaslanarak.
Bulutları gördü;
Hatırladı dev yürekli dev adamı!...
Keşke bitmeseydi dedi.
Mutsuzluğunu haykırdı gezinen bulutlara!...
Hıçkırıklara boğuldu!
Ağladı!
Ağladı!...

Ömer Adar-2020