An olur gönüllere bir yerden ateş düşer;
O an yere iner gök, şahlanarak kalkar yer!
Ve gönül bir sevdanın heyecanını yaşar;
O an karışır akıl, bedenle ruh derbeder!

Bir an vardır gözlerin gözlere baktığı an;
O andır gönüllerin kalplere aktığı an;
O andır kıvılcımın ruhunu yaktığı an;
Huşu içinde yürek, o an bitmesin ister!

Ne zaman kavuşmaya döner kalpteki ilgi;
Hasreti yaşadıkça aşka dönüşür sevgi;
Ne zaman hissedilir ayrılık denen kaygı:
O korkuyla sarıyor ruhu bitimsiz keder!

O an düşer korkuyla sevgi yorgun kalplere;
O an başlar, nefisle vicdan sonsuz harplere;
O an yönelir yollar yokuşlara, sarplara;
O an anlaşılır ki bir ömür olmuş heder

Her yüreği yoklayan tatlı bir gizemdir aşk!
İnsana hava kadar su kadar elzemdir aşk!
Son nefeste dudakta muştulu zemzemdir aşk!
O an başlayan yangın kara toprakta biter!

Coşari der ki aşk bu, aşığa dağ kazdırır;
Kimini kızgın çölde diyar diyar gezdirir;
Kimini uslu eder, kimisini azdırır;
Kimisini peşinden koşturur, şair eder!

İbrahim COŞAR