Kaç seneler geçti aradan
Düşüncesizliğin içinde yaşamın arkasına bile bakmadan
Yıkılan kırılan ve hüsrana uğrayan geçmişin
Geleceğini düşünmeden yaşanan hayatın acı ceremesi
İlerideki olacak uzaklıkların sessizliği

Habercisi gibi çekip gidişin çoktan yanmış yakılmış olan
Hatta umutsuzca bıkmışca nefretini kusarcasına kaybolan
Kim bilir nerde o yaşadığın aşkların bazen lafların altındaki
Gizli cümlelerin esrarında kalan saatler

Nerde neredeler cihanı âlem söylese duymazlıktan geldiğin sözler
Kimin umurunda olur dediğin duygusuzca ve umarsızca sert çıkışların
Bilmezlikten gelmek değimliydi bağırışların haykırışların

Şafak sökmeden gelmiştim
Evde boş bir oda içindeki boş yatak
Sensizliğin çığıltısı kulaklarımda çınlayacak
Kimseden bey haber yalnızlık olacak
İnsanın içinde bir şeyler kopar belki kopmuş olacak

Boğazında her şey düğümlenir tek tek
Yokluktan elinden bir şey gelmez
Elinden ne gelecek
Varlığının dermansız hali
Saatlerce bakar düşünür
Düşündüğüne anlam veremez
Neden diye sorar ya insan
Kendi kendine
Nedeni mümkün olmayan
Günler yaşar

Kime söylene kimden biline
Anlatılanı dinlersin manası çoktur kendince
Geceler sessiz geceler yokluğun ötesinde
Anlamayacak anlamayacak hiç kimse
Kalan boşluklar yüreğimin içinde
Bir ben birde ben ile kalan duvarlar anlar
Bende o duvarların sessizliğinin adı var
İçimde
İsmail Esiner