Tarla faresi gibi, hayatımı kemire kemire bitirdin.
Eğitilmiş rahvan atlar yerine, yabani atlara bindirdin.
Sen sen oldun, bırakmadın menzil murad alayım,
Kalan sayılı ömür miadımı yaşamaya bezdirdin.

Uğursuzluk simgesi, baykuşları tünettin gönül evime.
Ha bire müdahale ettin gelip gidenime.
Hor ve hakir gördün her daim beni,
Binlerce kez pişman ettin, seni canı gönülden sevdiğime.

Gönül sobamın, cayır cayır yanan ateşini söndürdün.
Aklıselim düşünen biri iken, beni mecnunlara döndürdün.
Sevgi ve muhabbet fedaisi iken,
Aşkın gergefinde, kin ve husumet nakışlarını ördürdün.

Apaydınlık dümdüz yollarımı, inişli, çıkışlı zifiri karanlık ettin.
Rengârenk Muhammedi gül yaprakları yerine, çalı çırpı serptin.
Ayaz gecelerle, sarmaş dolaş ettirip,
Sevda sürmeli gözlerimi, şirin uykulara hasret bıraktın.

Masmavi asumanımı,kapkara bulutlarla kapladın.
Beni hasımlarım bile anladı, ama sen bir türlü anlamadın.
Önce naz ve cilvelerinle beni kendine meftun ettin,
Sonrada yaradılışın gayesi olan, sevmekten caydın.

Berrak akan sevda pınarlarımı, boz bulanık akıttın
Buğulanmış gönül evimin camlarına, adın yazdırttın.
Kesik uçlu kalemlerle, özene bezene yazdığım mektuplarımı,
Okuma zahmetinde bulunmayıp, yırtıp attın.

Neşe ve üzüntülerimi, gam ve kasvetimi paylaşmadın benimle!
Bırakıp gittin beni çarnaçar hal ve ahvalimle.
Unutma! Yeri ve zamanı geldiğinde senden davacı olacağım,
Yoruldum artık uğraşamam, senin gibi vicdanını kaybetmiş zalimle.

Gözlerimde fer, dizlerimde güç kuvvet bırakmadın.
Yokluğumda bir an bile, beni canı gönülden anmadın.
Herkes kadir kıymetin en alasını,bana verirken,
Sen ise gurur ve kibrinden beni insan yerine koymadın.
03/Şubat/2020