korkuyor musun?
yarınlar bizim
renkli gözlerin
işlerken içime
hafif bir rüzgâr
alıp götürür senliğimi..

bir söz vardı
unutulmayacaktı
adı aşktı sahi
içinde biz geçen cümleler
kül oldu yangınımızda
geriye bir ben kaldı
alabildiğine deli
ve öldürdük tüm beyazları
simsiyah boşluğumuz..

ama sen güzelsin
bensiz olsan dahî
karışsam içine
tüketirdik sevgiyi
ve metalaşırdık belki
hiç olurdu sevda
acılarında
göz yaşlarında..

şimdi sen unut beni
çıkayım fikrinden ansızın
unutalım gereksiz cümleleri
sözün bittiği yer burası
ve bakışlarının ateş saçtığı
geri dönsek ne çıkar sahi
kaç yazar çok sevsek
olur mu eskisi gibi?
öyle bakar mısın gözlerime
tekrardan verir miyiz
unuttuğumuz sözleri?

kırgınım
olamam asla dargın
çünkü bu senin varlığın
hayranım her yokluğuna
okunmazken esamesi
sen o imkansızsın
ve bu benim hiçliğim
yok olmak sızıları
kabuk bağlar yaralarım
özlemle yürek yanımda..

öyleyse deş bir daha
silinmesin izlerin
hazırım her cümlene
her anı idamım olsa da
yalnızlığı îfâ eden her şiir
yazılıyor sonlarına
her yanı sen evimin
kokun sindi ruhuma
daralırken gökyüzü
parlayan ay’dır yüzün..