Gecenin ayazında Harput’a düştü acı
Hakk’tan gelen acının sabırdır tek ilâcı
Zemheri soğuğunda yürek yaktı hoyratlar
Dudak ucundan değil, kalpten çıktı hoyratlar
Ey Harput yüzün solgun, toz duman içindesin!...
Çekiçle örs arası; neden’de, niçin’desin
Ağlamaklı gibisin, buğuludur gözlerin
Karanlığa gark olmuş aydınlık gündüzlerin
Acıdan neşet etmiş yanık bir ezgisin sen
Alnımıza çizilmiş derin bir çizgisin sen
Bu da gelip geçecek dayansın Elazığ’ım!...
Gördüğü kâbuslardan uyansın Elazığ’ım!...

Gönlümüz âşinadır çayda çıralarına
Merhem olmak isteriz yürek yaralarına
Hüzün paydamız bizim, acınız acımızdır
Gakkoşlar kardeşimiz, başlarda tacımızdır
Hüseynî makamında nice sâlâ okunur
Çektiğin onca acı yüreğime dokunur
Kerem’den ayrı düşmüş bir garip Aslı’sın sen
Keder azığın olmuş, yürekten yaslısın sen
Acıyı iliğinde duyansın Elazığ’ım!...
Gördüğü kâbuslardan uyansın Elazığ’ım!...

Kader boynuna vurmuş acının kemendini
Sabırla aşacaksın kederlerin bendini
Kara bulutlar gibi gözyaşları dökersin
Yalnızca Yaradan’ın önünde diz çökersin
Dertlere giriftarsın, gönlü yaralı şehir!
Yuvan tarumar olmuş, bahtı karalı şehir!
Harput’un bağlarında açan güllerin hani?
Hazar’ın sularından esen yellerin hani?
Bizi onca acıya koyansın Elazığ’ım!...
Gördüğü kâbuslardan uyansın Elazığ’ım!...

Hüzün yaşa dönüşür, sel gibi akıp gider
Yakılan onca ağıt yüreği yakıp gider
Bu ölümlü dünyada imtihandadır beşer
Yaşadığın acıdan bize de bir pay düşer
Karanlıktan ışığa, akar durursun şehir!
Yârden ayrı düşeni, yakar durursun şehir!
Umutlar silecektir acının izlerini
Hakk bizlere göstersin o gülen yüzlerini
Sen açsan biz de açız; soframda aşımsın sen
Bir hüzün gözesisin, gözümde yaşımsın sen
Kanaat sofrasında doyansın Elazığ’ım!...
Gördüğü kâbuslardan uyansın Elazığ’ım!...


M. NİHAT MALKOÇ