Yalnızlık bu,muhteşem bir şey
Aşktan da öte
Kadehleri kaldırıyorsun mesela,
Birçok kişiyle değil,
Kadehleri sen kaldırıyorsun
Karşında yine sen varsın
Sağında sen
Ve solunda yine sen.
Yalnızlık bu birçok şeyi götürür
önce yüreğini dalgalara karşı,
durmadan yelken açtırarak.
Sonra gözlerini,
Gözlerin;
Yer çekimi burada kuvvetsizdir
Alt kirpikler salıverir kendini
Rüzgar tenhalı tenhalı bir ıslık çalar
Çalılardan, koyaklardan, ıssız vadilerden gelirde
gözlerinden süzülür.
Ve rüzgar burada durur.
Her kim olsa gözlerini kaybeder
Bir kum fırtınası adeta .
Yalnızlık bu anlatmayın kimseye
Ben anlattım pişman olacağım
Ama kime karşı;
Karşımda yine ben,
Sağımda ben, solumda ben.
Pişmanlık kime karşıdır bilinmez
Kaldıralım kadehleri
Ben yine bana karşı
Önüm sağım solum
Hepsi küstah hepsi yalancı
Ben bana karşı
Çünkü bu en büyük kavga
Bunu bir tek ben bilirim
Ama ben yenemem
Peşimden gelir ara sıra döver beni
Ama sever de beni
Yalnızlık bu anlatılmaz bir şey
Siz de anlatmayın
Sonra pişman oluyorsunuz
Vücudunuz da hiç bir morluk bırakmadan
Hiçbir yeriniz şişmeden
Kendi kendinizi dövüyorsunuz
Kalbiniz de, yaşadıklarınız dan mı
Gözle gördüklerinizden mi bilinmez
Sizi en büyük siz döversiniz
Ama;
2. yüzünüzü kullanarak
Alçakça biraz
Ve yahut küstahça
Hep bir gülümseme var
Yani sizi en çok siz döversiniz
Yani yaprak daldan düşünce
Böyle çarpa çarpa sarhoş olur
Ne Yaprak dalın kıymetini bilir
Nede dal yaprağın kıymetini bilir.
Yalnızlık bu işte
Biri birini götürür
Anlamsızca bir şey oldu
Zaten yaşamak ta böyle bir şey değil miydi.
Ne dünler gelir,
Nede yarınlar şimdi gibi olur.
Adı, yaşamak dünyası.
Bir gün herkes kaybolur…