Bilemezsin asla, gizli derdimi
Beni hep ağlatan, dil yarasıdır
Bülbül terk eylemiş, güzel yurdumu
Onu da ağlatan, gül yarasıdır

Sustu bak ötmüyor, bu gönül kuşu
Mutluluk herkesin, hayali düşü
Kanattı yeniden, sineyi, döşü
Hançer değil ey yâr, el yarasıdır

Vuslatı görmeden, göçtü niceler
Aşka yenik düştü, kral, eceler
Uykusuz geçti bak, çoğu geceler
Gözlerimden inen, sel yarasıdır

Diyorum ki gülüm, kulak ver sese
Kapılma sakın ha, sen de yeise
Suçlu gösterdiler, beni herkese
Kötü söz söyleyen, kul yarasıdır

Bulunmazmış aşka, bazen çareler
Aşkı için insan, giyer kareler
Yüzümdeki bunca, yanık bereler
Sürgüne gittiğim, çöl yarasıdır

Gelen fırsatları, tepti dediler
Toplumdan herkesten, koptu dediler
Yapmadığım halde, yaptı dediler
Tüm bu söylenenler, zül yarasıdır

Çekilmiş kenara, gönül dinliyor
Dut dalından amma, seni anlıyor
Mızrap dokundukça, nasıl inliyor
Lüzumsuz sazında, tel yarasıdır

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ

ETEK YAZILARI

VUSLAT: Kavuşma
ECE: Kraliçe
YEİS: umutsuzluktan doğan karamsarlık, umutsuzluk, üzüntü.
ZÜL: 1-ayıplanacak şey, utanç verici, küçültücü davranış.
2.düşkünlük, alçalma, küçülme.
MIZRAP: Saz çalmaya yarayan, çalgıç, tezene