Kalabalığın içinde yapayalnızım
Issız sokaklar
Küskün kaldırım taşları
Gölgem bile ayrı yönde gidiyor
Bir başıma geziyorum yine
Anlamsız sorular kemiriyor içimi
Sözlerim içten içe kırılıyor zaten
Bakışlarımı çevirip
Başımı öne eğmek istemiyorum
Savrulurken rüzgarda umutlarım
Gül sesiz, günler sensiz

Hani şahitlik yapacaktı
O eski evin sıvası
Dökülüyor papatya yapraklarına
Düşen kum tanesi, savrulan umutlar
Yine rüzgarın insafına kaldık
Yaprak misali beyhude uçuşurken

Ben bu sokaklarda hayalimi bıraktım
Elimdeki misketin rengini
Uçurtmanın ipini
Bir avuç dolusu mutluluk bıraktım
Her köşe başında bir anı
O anılarda yaşadığım, bakışları
Bir dünya dolusu gülüş bıraktım

Yalnızken bile bu sokaklarda
İçim içime sığmaz, durmazdı yerinde
Bilirdim, geçecek buradan
Şimdi öylemi
Her yer kalabalık
Nereye baksam gülmeyen yüzler
Sahte cümleler
Renk cümbüşünde boğulmuş bedenler
Hepsi dost hepsi arkadaş güya
Ama ben yalnızım..

Sadık KARADEMİR