Toplarlar denklerini,
Çıkarlar yollara…
Yılın altı ayı,
Belki sekiz…
 
Kimisi almıştır hurda bir minibüs,
Kimisi bir kamyon üzerinde yolcudur
Ailesi ve yükleriyle birlikte.
Çile çekerler yollarda,
Görenlere Kenya’yı,
Somali’yi hatırlatırlar…
 
Gezici tarım işçisidir onlar.
Adana’da narenciye,
Afyonda kiraz toplarlar.
Konya’ya pancara giderler,
Kayısı zamanı Malatya’dalar.
Orduda fındık,
Urfa’da pamuk toplarlar…
 
Herkes yevmiyecidir,
Ana, baba, çocuklar.
Yaşı vardı mı on ikiye,
İşçidir artık…
İlkokulda, ortaokulda kayıtlı görünürler,
Fakat bilmezler okumayı, yazmayı.
Unutmuşlardır bile,
Okulunun ve öğretmeninin adını…
 
Dayıbaşları getirir ürün toplama alanlarına.
Ağalarıdır,
Alırlar yevmiyelerinin beşte birini.
Kimse itiraz etmez bu çarpık duruma.
Devlet de kabullenmiştir,
İşçi de.
Feodal kültürün gereğidir…
 
Kızlar küçük yaşta evlendirilir,
Sorulmaz fikirleri.
Sonra boy boy çocuklar,
Çok çocuk, çok yevmiye demek.
Kaderleri böyle onların!
 
Obalarında elektrik yok, su yok,
Doktor yok, ilaç yok,
Ateş yakmaya odun yok,
Ekmek, aş yok.
Her şey için yok denir tarım işçisi ailesinde.
Sadece çocuklar var!
Çocuklar… çocuklar… çocuklar…
Karakaşlı, karagözlü.
Çocukluğunu yaşayamamış çocuklar,
Acıların çocukları!
 
Ömer Adar-2017