HAZAN MEVSİMİ
Hazan yapraklarının döküldüğü bir akşamda,
titriyordu rüzgarlar ve sallanıyordu yeşil yapraklar.
Bir bahar akşamı daha son buluyordu.
Katil rüzgarların titrediği tepelerde.
Ve bir ışık sızıyordu, islenmiş mumlu penceremin titrek perdelerini delip geçen.
Son buluyordu . Yaşanmış yada yaşanacak olan tüm güzellikler.
Sen oluyordun rüyalarımda gülen, el sallayıp ta elveda diyen.


Bir yaprak daha düşüyor, yağmurlu bir mevsimin ardından.
Mevsim kahroluyor, yağmurun aşkından,
Günler geçiyor, yağmurlar dinmeden.
Son buluyor hasretler, dert ediyor hasretlikler.
Bittiğinde yeni bir gün.


Gelmiyor ıstırap, gelmiyor ümitler,
Ne son buluyor şafak, ne de oluyor bir gece
Anlamsız bir boşluk dolu odamda
Nedense odam da boşlukta,
Takılıp gideriz, bilmediğimiz bir yolda.


Yaşanan yada yaşandığını varsaydığımız,
Yaşanmasını ümit ettiğimiz,tozlu sayfalarda
Bitmeyecek bir akşamın karanlığında,
Yada gördüğümüz, hissettiğimiz,
Yaşamımızın en küçük anında,
60 saniyelik bir zamanında.


Ve yine hazan yapraklarını görüyorum.
Dikenli yollarında gül açan,
Bir umut doğuyor yine, el sallayıp ta gittiğimiz sokakta
Sokaklar boş, ıslanmış yağmurlar ve titriyor gece


Son gecemde yine rastladım ona
Bir yaprak misali sararan saçlarına
Düşlediğim rüyalarıma,bakıp ta gittiğim o yollarda
Hazansız, yapraksız, umutsuz bir edayla
Son bulan bir yaşamı izliyordum.


Yaşam yaşam, umutların sonu, hayallerin başlangıcı
Bir hazan daha son bulurken,
Ben düşünceli ,sen solgun benizli
Bekleşiyorduk,katil tepelerin ensesinde



Bir gece doğuyordu yeni bir umutla
Umudun son bulduğu hazanlarım solunca,
Bir yaşam yeniden fışkırıyordu.
Karlı kardelenlerin altından.



Bir engerek oluyordun,
kapattığın gözlerinin şimşeginde
Bir yangın oluyordun,
Yanmayan ateşinle,
Bir son oluyordun,yaşamın tüm boyutlarında.


Yaşamamış, yaşanmamış hikayelerinle
Bir masal gibi sona eriyordun,
Anlasan da, anlamasan da
Yaşanacak bir hayalin olmadan,


Ahmet Kavlakcı