//




her
ne kadar
bohçalasak ta yarınlarımızı
uzun ve bir o kadar ince yol oluruz içimizdeki uzaklara…

bazen
kalmak olur gitmelerimiz
bir iç çekişin, bir aldanışın peşi sıra
bazen de ray misali uzar gideriz bir göğün peronsuz ufkuna

seken
bir kurşun gibidir
kurşuni bir denize kış olmak
akıntılaştıkça boğulur, boğulur içimizdeki buz tutmuş limanlar

tövbe
etmek yetmez güneşe
bir sus’luk vakti çoğalır tenimizdeki çöl ayazı
sırılsıklam kurur gideriz gölgelerimizin susuzluk sınırında

ne
barut kokusu,
ne de sapan korkusu olur kanat telaşımız
üç vakte kadar değil her vakit göç oluruz kırmızının telaşına

ölüm
çeker bazen bizi bazen de biz ölümü
istesek de beceremeyiz kendimize ölmeyi
yine başkasına, yine yeniden aşka ölürüz

ölürüz,
ölürüz her akşam
sarıla sarıla ölürüz aşka bizi kimse tutamaz
ne gök tutar ne de yıldızlar, ne denizler ne de yakamozlar…



//


ilhanaşıcıocakikibinyirmi