Önümdeki son çınar devrildi birden bire,
Ormanın en öndeki yaşlı çınarı benim!
Çevrem soğuk rüzgarla çevrildi birden bire;
Yüreğimde bir korku, ürpertilerde tenim!

Yolum ölüme doğru korumasız ve açık;
Şimdi bütün rüzgarlar bana doğru esecek!
Bedenler yaşlandıkça benizler solgun, uçuk;
Gün gelince görevli nefesini kesecek!

Biliyorum, sırayla değil ölüm dediğin;
Biliyorum ki ömür ne uzar, ne kısalır.
Seninle gidiyormuş verdiğin, vermediğin;
Her canlı yaşanmıştan, yaşanandan ders alır.

Ölümün karşısında çaresizdir her canlı;
Kader yazandan büyük olmuyor insan gücü!
Hayat denen zor yolda yorgun kalp helecanlı;
Son nefesi beklemek, korkunç ve ürkütücü!

Coşari der ki kimse bilmez benim artımı,
Bu nedenle hayatı hayalle kıyaslarım!
Dün yaşandı, bugünse; bir umutla sırtımı
Ormanımda benden genç çınarlara yaslarım.

İbrahim COŞAR