Beklemek mi zor beklenmemek mi?
İkisini de yaşamaktır; ki en zoru...
Beklenmeden beklemek ise seni,
En doğru yanlıştan daha doğru..

En uzun ve en zor beklemek bile
Beklendiğini bildiğinde insana kolay gelir
Fakat bekleyişin bitmeyeceğini bile bile
Beklemek ki işte; en zor ve en yücedir.

Ra’şeler eserken insanın yüreğinde
En sert fırtına bile sanki meltem gelir
En tatlı meltemlerde yürürken ise
Ansızın üşümek; sanki elzem gelir.

Fikrin en derin noktasında "O" yatar iken,
Başka şey düşünmek imkansız gelir,
Dil zihne vurulmuş, susup bekler iken
Adın çıkar ketuma; konuşmak zor gelir...

İmkânsızı bekler gibi beklemek
İmkânlı her şeyi imkânsız eder.
Gündüzün ortasında geceyi beklemek,
Aydınlık geceleri zamansız eder.

Ne sen O’nda ne "O" sende iken;
Kim hayattan bir zerre tat bekler?
İnci zarafeti o gözlerde ışıldar iken
Kim kendi gözlerinde bir ışıltı ister?

Terkedilmiş düşlerin kıyısında gezer iken,
Başka yerleri gezmek ne ifade eder?
En derinde zihin aynı yerleri dolaşır iken
Ayaklar dünyayı gezmiş, ne fark eder?

Ürkek hisler en cesur hâliyle yürekte gezer
Kalp âdeta rengârenk bir bahçe olur
Dil ise sanki, konuşmayı günah atfeder.
Sözcükler açmadan solan bir çiçek olur.

Rüzgârın fısıltısı kulağa onun sesi gelir
En gürültülü şarkılar dahi susturamaz
Oysa en güzel şarkılar bile yavan gelir,
Onun söylediklerinin yerini tutamaz.

Ebedi olmayan hayatta ebedi bir sevgi;
Mümkün müdür tüm âlimlere sorulsa?
Beden çürüse de ruha hapsolur belki
Ölüme karşı verilen tüm sözler tutulsa!

Gündüz geceyle yek olmuş halde iken,
Hangi ışık dokunur ruhun çatlaklarına?
Güneş ve Ay birbirini kovalar durur iken
Kimin eli değer ışıksız ruhun yaralarına?

Ümitsizce bekler iken o meçhul ânı
Ümitler eski bir dost gibi karşına dizilir
Zaman sanki içinde eritir iken zamanı
Saniyeler saatler gibi karşına dizilir

Nefesi derman olur kanayan yüreğe
Saçılan ışığıyla bir lahzalık hayalinden.
Ne gerek kalır daha başka söz etmeye
Daha yakın hiçbir şey yok iken hayalinden...