Bu gördüğümüz son gün batımı olabilir…
Beyaz perdeler duvarlara tavır takınabilir…
Çocuklar uçurtmalarına hasret kalabilir…
Gülüşün, asık suratımın mührünü kırabilir…
Dudağının sıcaklığı parmak uçlarımı çözebilir…
Saçlarının kokusu içimdeki zehri akıtabilir…
Anın sessizliğini çıngıraklı yalanlar bozabilir…
Yüzünde güneş ve sarı papatyalar eriyebilir…
Gölgen, toprağın sancılarına çözüm üretebilir…
Avuçlarındaki derin çizgiler anlamını yitirebilir…
İnsanın kalbi giderken ayaklarında atabilir…
Kaçırdığı gözlerini soğuk bulutlarda bulabilir…
Ellerini altına koyamadığı taşlar ezebilir…
İnsanda mevsimi gelince yapraklarını dökebilir…
Mütevazı bir yangın tarafından dağlanabilir…
Bu içinde seviştiğimiz son çirkin şiir olabilir…
Duymak istemediğin çığlıklarım susabilir…
Huzur, taştan duvarlarını bertaraf edebilir…


Bu gördüğümüz son kelebekler olabilir…
Bu gördüğümüz son dağ, taş, ova olabilir…
Bu gördüğümüz son gün batımı olabilir…
Hatta uğradığımız son uçurumda olabilir…

KEREM ATEŞ
15.12.2019