Düşünceyle varlığına ulaşmak,
Ne kadar zor.
Havayı avuçlamak gibi.

Pençesi düşmüş ayakkabıların bilir,
Geçmiş gecelerin şatafatlı
Ve sersefil yerlerini.

Tertemiz yuvasında gecenin ayazında
Pencerenin buğusuna burnu yapışmış kadın,

Anasının tedirginliğini rüya yapan
Uykusundan bile bağıran minicik bir yürek.

Harman yeri her yaşam,
Bir umutla ekilen,
Büyük emekler verilen,
Rahmet yüzünü göstermeyince,
Hasatsız sökülen.

‘can fakirlik bilmez’ derdi anneannem.
Her gönlün isteme hakkını anlatan,
Ne güzel bir söz!

Aklıma bu söz geldiğinde
İçimi buza kesen hep aynı görüntü.

Kesintisiz bana bakan bir çift göz.


Anladım,
Haddini bilmeden istemek,
Eskitmiş pençelerini.

Bilirim,
Karşılığını beklemeden,
Kimsenin bir şey vermeyeceğini…

O nedenledir ki,
Kimseden hiçbir şey istemem.

Ya karşılığını veremezsem?


Serap IRKÖRÜCÜ