3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1007
Okunma
Ben ki, saygın bir sevdânın bam telinden ezgisiydim;
Kayda değer son ilhâmın perdelenmiş sezgisiydim.
Tam çiçeğe durdum derken donduruldum sözlerimde;
Dilim, dilim kan portakal, kor kesildi gözlerimde.
Ağır bir suç gibi kitli en masum yalan dilimde,
Mızrabım vurguya gitmez, kalem nazlanır elimde.
Taa içimde hissederim, sancısını, bu dünyânın;
Dert küpüyüm, suskunluğu cevher yapan sır kimyanın.
Bir pergelin sivri ucu batmakta sanki bağrıma,
Doğrucu Davut’a döndüm, kim koşar benim çağrıma (?)
Deyin dostlar! Böyle sansür revâ mı kendi kendime?
Doluya koysam taşmıyor, düden musallat bendime.
Dokuz boğumdan geçeni, yazmazsam unutmaktayım;
Boş defter sayfalarında, karları kurutmaktayım.
YUSUF BİLGE
5.0
100% (1)
Cevap Yaz