Sırtımda bu yükü görünce toprak…
- Ben olsam almazdım, işin zor; dedi
Sessiz sessiz güldü, daldaki yaprak…
- Fazla hızlı gitme, bitmez tur; dedi.

Saymadım yılları, asırlar geçti
Bu yolu ben değil, benliğim seçti
Tufan Nuh’la geldi, bende su içti
-Sendeki bu yükü, bana sor; dedi.

Hicaz çöllerinde, yandım kavruldum
Alabora oldum, biraz savruldum
Doğdu GÜNEŞ gördüm, hemen duruldum
- Önce içindeki, nefsi vur; dedi.

Bir zaman oturdum, biraz ağladım
Hasan-Hüseyin’le yürek dağladım
Huzur-u Ali’de elim bağladım
-Bu aleme biraz, kafa yor; dedi.

Evliya Çelebi oldum dolaştım
Yükümle büyüdüm, kendimi aştım
Yunus Emre ile, bana ulaştım
- Aramıza örme, sakın sur; dedi.

Menzilime girdi, gayrı şafağım
Hak ettiği rengi aldı başağım
Garip Niyazi’ye, vardı kuşağım
- Açtı bağrın bana, bende dur; dedi.


N. KARAALİOĞLU