Yüreğimi çıkar sar yüreğine,
Gayrı bu ellerden kaçalım Cano.
Bilirim bu eller dar yüreğine;
Bir başka âleme uçalım Cano.

Sevda denen yükü aldın sırtına,
Hazan düştü Nisan’ına, Mart’ına,
Hele eğlen biraz dinsin fırtına;
Sonra yelkenleri açalım Cano.

Hak emir buyursun, açılsın perde,
Elveda eyleriz çileye, derde...
İsmail’in topuk vurduğu yerde;
Kana-kana zemzen içelim Cano.

Dünya olsa idi ebedi erek,
Altında olurdu koca bir direk,
Sen bana omuz ver, ben sana yürek;
Sıratı birlikte geçelim Cano.

Yol alalım Hak’kı anana doğru,
Yavrum-yavrum diye yanana doğru,
Mısır’dan eselim Kenan’a doğru;
Vuslat kokusunu saçalım Cano.

Garip Niyazi’nin tarû’mar yadı,
Var mıdır dünyadan alan muradı?
Gayrı buraların kalmadı tadı;
Toplan, Medine’ye göçelim Cano.

N. Karaalioğlu/24.03.’18