0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
771
Okunma
Ruhun başlangıcı hüzün
ise sonu yalnızlıktır
diyen bir Şairin
şiirinde kalemim
gülüşünü nakşediyordu
ayrılık kokan mısralarıma,
Gözlerim dalıp giderken
günbatımının o eşsiz
güzelliğine,
Kalbin,sevgiye giden
tüm yollara mührünü
vurup nefretini üzerime
seriyordu,
Ve gözyaşlarını tutamayan
bulutlar,bir sel gibi
buza dönmüş tüm
bedenime dolup taşıyordu,
Güneş bile korkar
oldu ışığını harap
gönüllerimize saçmak için,
Küle dönmüş ve arsızlaşan
duygularıma ne bir tatlı
söz ne de yaraların merhemi
tebessümün yeterdi oysa..
Ey uçurumda umutları
asılı kalan asil yalnızlığım!
Acıyı sevmek olur mu?
Kırıntılarını onaran Şairin
virane kalbine,
Gel,dokun tenime,
Sar kollarını bedenime
ve tüketme sözcüklerimi
dilsizliğine...
5.0
100% (2)
