aslında ilâhi tragedya mıydı oyunun adı
ve bulmanın yarısı bilmediğin yola çıkmaktır

özetim özlenir yâr gözleri gibiydi renk içinde renk büyüsü
mesafesiz yakan ışığı altında tensel mutluluğun duyumsanır hazzı
suskun ve utanmış ve tek başına

kopyalamak düşüncesi aslı gibi hislendirir esinleri
gör’düğüm ışığın belleğe tutunup harflerle resimler çizmesi

ironi kaldırmaz ilâhi komedya yükünü !
bir sayfa kitap gürültüsü

şiir aklına tüm aşkın benliğini izafe etmeli derken
ilâhi bir sıfat giyinmeden gelse derinden tınıları bir piyano kemanın

dudakları titrerdi bacaklar eşliğinde ilk öpüşün

kutsal ruh ormanında kral ise cennet tasviri
günahla mı ödüllendirecekti acemi aşkları ?

uzunluğu bir ışık dizesi ve iri bir şiir sahnesinde sevdalı açılıştı
veya final sahnesi jeneriği
rolünü yaşayan mutluluk sarılmasıydı bencileyin...





sunum ;
beyinler kaldırır mı kimyasal kasım sabahının çiy bakışlarını
ve kim iddia edebilir elan akşamın son ışıkları olmadığını

ilâhi iki dize ! şimdi ne işin var dı burda ?