YAVRUMU KİMSESİZ KOYAMAM ANAM 17

Anam var sanmıştım, yoğumuş meğer
Ana gibi kimse, vermiyor değer
Küçücük hatada kaşını eğer
Yerini kimseler, doldurmaz anam

Yüzüne söylemez haber yollarlar
Başından atmaya fırsat kollarlar
Küçücük bir sözü allar pullarlar
Kimseler kahrımı çekmiyor anam

Şu anda yazarım gözlerim nemli
İçmedim ama! yüreğim demli
Kıp kırmızı oldu gözümün rengi
Göz yaşımı kimse silmiyor anam

İhtiyacım var, yattın kalkmazsın
Hüzünlüyüm anam, gönlüm yapmazsın
Biliyorum asla! kahır etmezsin
HÜ dadan, izin al geliver anam

Herkes dertli, oğul dertli, kız derli
Rüzgar dertli, bahar dertli, yaz dertli
Bu dünyada kalmadı ki, az dertli
Yaralarım çok derindir, sar anam

Gerçek yar anadır, diğeri yalan
Kimseler kalmadı gönlümü alan
Yıllar aylar geçti, olmadı soran
Yokluğumu kimse aramaz anam

Hep hatır saydım, kırıp dökmedim
Fitne tarlasına, tohum ekmedim
Hep alttan aldım, başım dikmedim
Boynum bükük kaldı, düzelt sen anam

Bir kez derdin döktü, artık dökmüyor
Başlar hep yukarıda, boyun bükmüyor
Hasret kaldım ama, gelip gitmiyor
Can ile canana, özlemim anam

Nimetullah kalbin neden ağrıyor
En çok sevdiklerim, yaram dağlıyor
Gelmek istiyorum kızım ağlıyor
Yavrumu kimsesiz koyamam anam

06.11.2019

Şair yazar :Nimetullah Şentürk
Niğde