Kırmızı kurdele kazandığım gün.
Dünyalar benim oldu sandım.
Evde ailem, dışarıda eş, dost, akrabam.
Kuşlar pencereme konuyordu her gün.

Sınıfta ilk ben sökmüştüm okumayı yazmayı.
Evde ne kadar kitap varsa bir bir okudum.
Azmimi görenler, ihmal etmediler alaya almayı.
Onların inanmayan bakışlarıyla bildiklerimi kustum.

Hatırlamıyorum bile ilk kıldığım namazı.
Hangi vakitti, Fatiha’yı biliyor muydum acep?
Başka yerde bulamadım Elif-ba okurken aldığım hazzı.
Neydi çocuk yaşta Kuran ve sünneti öğrenmemdeki sebep?

Evlendiğim gün dağıldı üzerimdeki kara bulutlar.
Aşkla barışık hale gelince azaldı hüzün.
Ben yârime, duvağını açtığım gün inandım.
Ondan ayrı geçen her dakikada artar hüznüm.

Bir şarkı duymayayım alıp götürür maziye.
Elimden bir tutan olmasa ne olurdum.
Şimdi gelinlik giyen kızlarda o kırmızı kurdele.
Onları gördükçe umut doluyorum.