Oysa mutlu çocuklardık biz
Yokluk vardı..
Öyle mahallede herkesin bisikleti pateni olmazdı..
Şanslıysanız olandan bir tur binme sırası olurdu..
O tur bisiklete binenler kendini şanslı hissederdi..
Kıymetliydi herşey..
Sokakta saatlerce oynardık..
Acıkırdık eve gitmeye korkardık
Üşürdük tenekeden soba yapıp çalı çırpıyla ısınırdık..
Hayallerimiz ısıtırdı yüreğimizi..
Annemiz bir daha dışarı bırakmaz diye
Direnirdik öyle soğuğa açlığa
Salça ekmeğin tadında başkaydı o zaman..
Yakar toplar..
Yeditaşlar..
Kuklalar.
Saklambaçlar..
Lastik,çember çevirmeler..
Saatlerce mahallelere ip atlamalar..
Şehir efsanesi olmuş terkedilmiş barakalara dahil ne hikayeler uydurulurduda
Kim daha cesur yarışmasına malzeme olurdu o terkedilmiş barakalar..
Çocuksun iste..
ya herşeyde bir güzellik bir espri bir macera bilirdik işte..
Çünkü mutlu çocuklardık biz, tüm yokluklara rağmen.
Büyük dedelerden dinlediğimiz peygamber kıssaları aydınlatırdı yolumuzu..
Bilirdik kötülükler cezasız kalmazdı..
Yapacacagimiz yaramazlıkları bile vicdanliydı işte..
Sonra yaş aldık..
Hayat törpüledi bizi..
imtihanlar ağır geldi bir çoğumuza
Derdi verenin bizden haberdar olduğunu unuttu bir çoğumuz..
Mutsuz gülmeyi unutan büyükler olduk..


NEVİN AKTEKİN GÜLFIRAT