2
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
659
Okunma
Eşyalarımı topluyordum.
Yüzlerce insanın artığı ruhumu
taşımak için ötelere...
bazı kağıtlar geldi elime.
Solgun mürekkep izleri üzerlerinde...
Eski tarihler, yaşanmışlıklar...
Güldüm, kimisine.
Bunları da biz mi yaşadık, diye.
Bir şekerpembe zarf vardı içlerinde.
Parfüm kokardı ilk zamanlar.
Avangard mıydı neydi.
- şimdi utanmasa küf kokacak ya! -
’ Keşke küçücük olsaydım da
bu zarfla yanına gelseydim! ’
diyor içindeki! ..
Hafif bir gülümseyiş konuyor
ağzımın sol yanına.
Üstten bir gözyaşı inip
tamamlıyor ahengi.
Öldürüyor beni bu,
masumiyetin pembe rengi...
Uğur Demircan
5.0
100% (5)
Cevap Yaz