İşte benim şairlerim..

Bir şiir için bir ömür vermişler..
Tıpkı sevmek için bir ömür harcadıkları gibi.
Bazı şairlerin şiir hakkındaki iddia tez ve görüşlerine
Katılmıyorum ben..
Şiir halka mal olmalı toplumun duygularını dile getirmeli
Söylemlerini de benimsemiyorum..

Önce ben içinde bulmalıyım kendimi
Ben vurulmalıyım yazdıklarıma..
Benim içimi titretmeli yazdıklarım..
Rengarenk anılarımı yaşadıklarımı hatırlatmalı bana
O anın heyecanıyla yıllar sonra bile..
İşte bunun içindir ki ben kendim yazıyor kendim okuyor
Ve dalıp gidiyorum şiirin içinde yeniden kendimi bulmaya..
Bundandır ki kendimi çok seviyorum..

Bu şiiri hikayesi asla bir hayal ürünü değil..
Çok sevdiğim bir arkadaşım çılgınca aşık olduğu bir adamın
Gelip geçtiği yollarda günlerce yolunu gözlerdi
Sabahın çok erken saatlerinde kalkıp duraklara
Metrolara vapur iskelelerine koşardı
Uzaktan da olsa yüzünü görebilmek için

Bir sabah dönüşte bana uğradı
Bir deliye dönmüştü adeta
O sabah da yine kıyafet değiştirip koşmuş metro istasyonuna
Beklemiş beklemiş
Her zaman yaptığı gibi..
Ve görmüş sonunda!
Bu şiirle anlattığı duygularını paylaşıyorum ben de sizlerle..