Demin yürüyordum yağmura esir parkeleri sökülmüş kaldırımlarda,
Yıkanmış bir şehir kokusu, durulanmış bir bahçıvan çiçeği gördüm.
Öyle zavallı, üzerindeki his yetim bırakılmış bir çocuk çaresizliğidir,
Ve gözlerinde ki bekleyiş, müebbet yemiş bir mahkumu bekleyen kadın hasretidir...
Gittim, sokuluverdim usulca yanına, farketmedi bile geldiğimi,
Ağlaması ağır basıyordu ayak seslerimi, ve işitmedi seslenişimi.
Sus dedim, ağlamak nafile bacım, göz yaşların geriye almaz zamanı,
Maksadın rahatlamaksa ve içinden atmaksa bütün derdi hicranı,
Buyur dedim, başını koyacağın bir omuz, ve derdini anlatacağın bir yürek,
Geride bırakanlara ağlasa da sarılıverdi bana, belki istemeyerek...
Başını omzuma yasladı, hicranını yüreğime,
Bu ağlayış gözden değil dedi, sor bakalım yüreğine,
Hangi vicdan terkeder sevdiğini, böyle uluorta böyle yetim,
Dün hayatımı bugün beni kaybettim
Bi an baktım, dayanamadı üzüntüye kadın kendinden geçmiş,
Şimdi öğrendim ki geçen babasını, dün annesini, bugün sevdiğini kaybetmiş...

18.10.2019