bıktım kendimden Rüveyda
aynada değişmeyen yüzden
her gün yürüdüğüm yoldan
sana dert anlatmaktan


ara sıra terk etmek istiyorum kendimi
hani bir sevgiliyi terk eder gibi
özlemek
az hava almak
dönmek sonra
gerisin geri

ama olmuyor..

nere gitsem ayaklarım üstünde ben
peşimde bana benzeyen o sevimsiz gölgem


yollar bitmiyor Rüveyda
yürümeye başladığımız o ilk adımda açılan kucak gibi
güven istedik
ve herkesi öper sandık düştüğümüzde


oysa diz yarasıyla kan bağı yokmuş düşün
yare kapaklanınca anlıyormuş insan
faydası yokmuş öyle
uzaktan öpücüğün..


yıllar da bitmiyor Rüveyda
şu zaman ve mekan arasındaki ilişki çok karışık
bir küsler
bir barışık
bakma sen zamanın durur gibi yaptığına
ayrılığı sevdaya dahil ediyor şair
haricen sürdüğü söz ilacıyla


şimdi tek arzum
O’nun kulağına adını fısıldamak


hani karanlıktan korkan üvey bir çocuğu
gün ışığına çıkarmak gibi


ya da af dilemek için güneşin
geceye doğması belki..