MEĞER İSTANBUL SENMİŞSSİN

Pürtelaş meramıyla, kelimeler tutuşsun
Eyüp Sultan’da kuşlar, -hû hû- diye uçuşsun
Ufkunda helecanlar, rüzgâr ile buluşsun

O efsunlu hayatın, yarınlarda seferde
O mânalı duruşun, sereserpe her yerde

Bir fısıltı dolaşır; karında, yağmurunda
Peygamber müjdesiyle, Fatih var damarında
Özlem vuslat hayâli, kursada sularında

Sana bağrında yatan, ’’Necip Fâzıl’’ın yeter
Surlarında beyaza meftûn kızılın yeter

Beyoğlu Ağa Camii, o aynı adresinde
Abdülhakîm Arvâsî, duyulur her sesinde
Anadolu can bulur, asırlık nefesinde

Tasalanma olsa da, derinden yaraların
Cihana meydan okur, mümtâz hâtıraların

Çağlara ışık tutan, sönmeyen meşâlenle
Sırr-ı ufkun peşinde, nazarlık mes’elenle
En nihayet verdiğin, ebed mücadelenle

Âtiye hep göz kırpan, hep o umut gibisin
Medeniyet tahtının, belli ki sahibisin

İstanbul ’’îman şehri,’’ bilir diyecekleri
Ayasofya söyler bir gün bütün gerçekleri
Yıldız Parkı’nda eşsiz, sarmaşık çiçekleri

Çamlıca’da sevdalar, kalpten mahzun ve kırık
Sessiz hatırlayışta, aynalarda hıçkırık

Sürgündedir kumrular, aşk canlanır adında
Şehirler pare pare, avunmakta şâdında
Kâinat çalkalanır, varlığının yâdında

Senle her seyr-i âlem, canhıraş bir yarıştır
Ey İstanbul! Yolların cennete kaç karıştır

Raks-ederken martılar, hıncahınç ışıltınla
Bir baharı andıran, mücellâ parıltınla
Hep aynı âşinalık, mâzinden alıntınla

Gündüzün de gecende, akşamüstleri, tânda
Çayın başka tatlıdır, vakitsiz Emirgan’da

Silkelenir kopuşlar, muhabbetin sezilir
Mahmurca bir edayla, Boğaz’ında gezilir
Sen olmasan İstanbul, bu diyardan bezilir

Yıldız kayar şavkınla, müebbed alır düşler
Eşkâlinde tanımsız bir şehrayin gülüşler

Mart/2015

F. Selçuk Soylu