Sanki tarih uykudan uyanıyor da, yüzyılların külleri arasından bir kıvılcım doğuyor.
Bir kadın olarak okurken, içimde hem bir ninni hem bir marş yankılandı.
Çünkü kadın, hem bu toprağın sessiz şairi, hem de geleceğin görünmez mimarıdır.
Sen “küheylan olur Türk” dedin ya,
biz kadınlar da o küheylanın yelesine tutunmuş dua gibiyiz.
Nice savaşlar, nice zaferler geçti;
ama bir annenin dizinin dibinde büyümedi mi her kahraman?
Bir ninenin duası taşımadı mı orduların sancaklarını?
O yüzden, fetih sadece kılıçla değil;
sabırla, sevgiyle, imanla olur.
Tuna’yı, Nil’i, Oğuz Kağan’ı anarken,
ben de içimden düşündüm:
bugün bizim nehrimiz kelimeler, ordumuz fikirlerdir.
Biz artık kalemle fethediyoruz karanlıkları,
çünkü her harf bir dua, her cümle bir sancaktır.
Belki devran yine döner, belki sultanlar yeniden gelir,
ama ben inanırım, adaletin gerçek tahtı bir kalptedir.
O kalp ki, merhameti adaletle yoğurur;
zulme değil, insana bakar.
Evet, bir gün gelir, bâtıl talan olur elbet,
ama önce gönüller arınmalı, önce niyetler temizlenmeli.
Çünkü zafer sadece meydanda değil,
insanın kendi içinde kazanılır.
Ben bir kadın olarak o fetih sancağını
ellerimle değil, dualarımla taşırım.
Benim kılıcım kelimemdir,
şiirimdir, susuşumdur bazen…
Ve bilirim, sessizliğin bile bir haykırışı vardır.
Senin şiirinde bir tarih kokusu, bir ahir zaman duası var.
Benim cevabımda ise bir umut:
Belki bu çağ kavruk, belki devran yorgun,
ama hâlâ gökyüzüne bakacak kadar inançlı insanlar var.
Ve ben onlardanım.
Zira,
her kadının kalbinde bir “Fatih”,
her suskun bakışında bir “Yunus” saklıdır.
Biz hem ağlarız, hem direniriz;
hem severiz, hem sabrederiz.
Ve sonunda hep hatırlatırız:
“Bir milletin dirilişi, bir kadının duasıyla başlar.”