1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
673
Okunma
Çöl gibiydi gözleri
ucu bucağı olmayan bir çöl gibi,suya hasret...
yağmur oldum yağdım gözlerine, gönlüne...
oysaki ne fırtınalar kopmuştur,yüreğinde,gözlerinde..
şikayetçi değildi, rahmet gözüyle bakıyordu
yüreğine yağan yağmur’a..
Yağmurdum.
Yağmur olmuştum.
Çöle benzeyen gözlerine
yağmalıydım
daha çok yağdım,durmadan,dinmeden..
Yeter mi?
Ne zamana kadar yağarım bilmeden..
Nereye kadar?
o kanana kadar?
Ben dinene kadar?
Kıyamet kopana kadar?
Belki de sebeplere sebep olan durmasını isteyinceye kadar..
Ne çöl vazgeçecek, ne yağmur!
Ta kii kader görülene kadar...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz