0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
691
Okunma
Sensizliğin sessizliğiyle
uyandım bu sabah,
Saat henüz 05.33,
Güneş daha açmamışken
gözlerini ufka,
Karanlık tüm güzelliğiyle
yavaş yavaş kayboluyordu,
Bulutlar ağlamamak
için nöbet tutarken,
Rüzgar içte biriken
hüznü esip savuruyordu
yürekte fırtınalar
kopartırcasına..
Ve yağmur o eşsiz
ihtişamıyla dokunurken
kanayan yarama,
Kalemim son cümlelerini
döküyordu
mısralarıma,
Ciğerlerim öyle
susamışken bir
dal sigaraya,
Yalnızlık,ruhu arındıran
bir ilaç gibi beni
teselli ediyordu ,
Ama ne çare
Dilba Hanım!
Özlemek,hiç bu kadar
ağır gelmemişti
gülüşünden mahrum
bıraktığın tenimin
özlerine...
5.0
100% (3)
