İsimsiz sokaklardan geçiyorum
sıra sıra evler
çitler
tel örgüler
sınırlar
yeşile bezenmiş
bahar gelmiş sandım
yeşilden esinlendim...
İçimden geldi
el sürdüm kokladım baharı
lanet olsun...
İçimden geçmez olaydı
yüreğim plastik bulaşığı
ellerim naylon kokusuydu...

Bilemedim
çimlerin plastik olduğunu
yeşile boyandığını
ağaç çiçek yerine
çit olduğunu
duvar örüldüğünü
yaşamın plastiğe
kişiliğin lastiğe döndüğünü
istediğince uzayıp
her kılığa girildiğini
öğrenmiş oldum...

İsimsiz sokaklarda
sıra sıra evlerin
üzerinde ot biten
saksağanlar öten
kerpiç duvarların
yok olduğunu
toprağın üzerinde
yapay güllerin
utanmadan kızardığını...
Yeşil çimlerin
plastiğe boyanmasından
makyaj yapmasından
yaşamda yerini alıp
çit olmasından
duvara benzeyip
kimsenin görmemesinden
irkiliyorum...
Kendimden utanıyorum
utanıyorum utanıyorum...

Necip Kahraman