1
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
986
Okunma
Zamanın pervasızca ilerlemelerine
Kapılıp gitmekti yaşam belkide...
Nereye varacağını bilmeden
Akışına bırakmaktı herşeyi belkide...
Kimbilir?
Yaşamadan ulaşacağı noktayı kestiren
Kaç kişi var ki?
Dikenli yollara alışık ayaklarımıza
Gül yapraklarının batmasından çekindik belkide.
Kasırgalara alışık bu gönül
Güneşte üşümekten korktu belkide...
Kimbilir?
Bir tebessüme,bir samimiyete
Hasret yaşarken
Kahkahaların arşa karışacağı yaşama
Adım atabilmekdi en büyük cesaret.
Düne bakakalıp, yarını yakalama telaşlarıyla
Elden yitip girmekte bugünümüz.
Gelecek günlerin hayaliyle bir tohum ekip,
Sevgiyle büyütme vakti tam da şimdi.
Tohumu toprağa harmanlayıp,
Gökkuşağı renklerindeki çiçeklere
’’hoşgeldin’’ deme vaktidir belkide...
Kimbilir?
5.0
100% (2)
Cevap Yaz
