ben öylece
yere serilip yatıyordum
kenarımdan uçup giden kuşlar
ve geçip giden
ayak izlerinden tanıdım seni

...
seni gördüm
seni bildim
parmak uçlarına basarak yürüyordun
....
demiştim sana
her sevda taşa dönüşüyor bittiğinde
ki
sonsuz sevebilmek
mümkün değildir demiştim

bütün ağaçlardan özür diliyorum
özellikle
en yaşlı olanlardan

ey
ağaçların en bilge olanı
sen ki
cümle kuşlardan duydun beni
beni gördün
tanıdın
anladın
....
yedi iklim dedim sana
yedi leylim bahar dedim


birbirine komşu olan
bütün sayılardan
kurmaca fallar yaptığımı söyledim
ve tek tek
anlattım onları sana
dedim ki
bir avuç sözüm ben
kendi şiirinde kaybolan
tut yüreğimden gidelim dedim
...
...
çokça sonra öğrendim bunu
yalnızca
kendini yurt edinmeli insan
kendisi için yürümeli

zira
her yolun
bir gideni var
mutlak bir bekleyeni