avuçlarım titrerken
soğuğundan hasretinin
yine o hiç sevmediğin
kareli gömleğimi giydim..

şarkının en güzel yerinde
bir iç çekerek hasretine
damlayarak dökülürsün
kırık hüzün renkleriyle..

Papatya!
bırakma ellerimi..
hiç tutmadığın gibi
esaretin sekînesinde..

bembeyaz kollarında dönerken
uçarı heveslerimin serkeşliği
taşarım bahçelerinden
usulca basmadan üzerine..

âfâken içimde rûyası
değer de gökyüzüme
alarak kimliğimi
yeni çağlara atar ya..

seherinde kokuna bulanarak
en uzun şiirimde
dünyanın en uzun mevsimi
sevdamın gözbebeği
/
değil kelimelerin ilk öbeği
tehdidinde bulanır ufkum
tahribat-ı efkâr ile yenilenerek
sırıtır penceremde başıboş..!

hayalleri cihana beydâ hicran
karakterimin mihenk taşı
götürürken ilk hediyesini
kimden yeni canlar alayım?

kıt’asında büklüm büklüm
sarıp sarmaladığım
kireçli harflerin boynu bükük
evinde yoktur izim..

kafam bozuk bu ara
sakın ha huyumdur sanma!
baharlar da güzlere karışır
sen zâhire aldanma..

bir nur var ayak uçlarında
getir koynuma basayım
istersen hiç uzlaşma
ben sevdana hastayım..
/
bilinmez bir savaştayım
taktığım kendime kelepçe
esirinim, telaştayım
dibi uçurum bu hendekte..

kır zincirimi hadi gülümse
parmakların neden hep tetikte?
alır götürür her şeyimi
bu infaz eden dilekçe!

o ayakkabısız çocuk hala
aşağı sokakta beklemekte
top/(lar) kırar camları
hayata atıl-an tekmeyle..

anlamazsın iç ağrım
açığa gider bu tekne
kollarımda derman yok
n’olur başkalara el etme!

sızlarken en ziyası
vedâkâr damlaları depreşik
maya tutmaz kimyası
her yanım delikdeşik..!