bazen kestiremiyorum

hafifler mi ayrılınca kalbin ağırlığı
yoksa biner mi omzuna
yalnızlık denen yük


özgürlük diyorum sonra
gözlerindeki rengin sanal uçsuzluğunda yitirmek midir kendini
ya da sonu kendine açılan o yolda yürümek mi
düşe kalka da olsa


dedim ya çıkamıyorum bazen sana verdiğim kürekle
kazdığın şu d’ipsiz kuyudan
ve hayret ediyorum çok kere
taş kalbimi nasıl kırabildin
o narin ellerinle


şimdi kim doldurur kaleme yirmi dokuz harfi
kim anlar
-da görmezden gelir
şiir denen lehçeyi


sen gibi izinsiz karıştıran olur mu bilmem
bakışımda gizli aşk çekmecesini


ki bilirsin gizleyemem
senden önceki evveli’


belki bu ara iyi gelecek ikimize
belki bu yara iyileşecek zamanın elleriyle
belki bu ara daha da çok açılacak
belki kapanacak
belki de belkilerden
yeni köprü kurulacak


pek romantik değilim biliyorsun
yağmur yağsa misal
sulu şakalar yapardım buluta
ama ıslanmasını da bilirdim hani
sarıl sıklam aşk gibi


neyse,
kalkalım hadi şiir denen masadan


yol uzun
sen ırak


afedersin eş anlamlı söz ettim
aynı kapıya çıkacak

alışkanlık işte

unutmak zaman alacak..